Ortofon MC CADENZA BLUE wkładka gramofonowa

Opis

Cadenza Blue jest wierna muzyce z ogromną przejrzystością.
W modelu Cadenza Blue zastosowano rysik Nude FG 70 z bardzo cienkim rubinowym wspornikiem.

Cewki wykonane są z drutu z czystego srebra 6NX (99,9999 %).

Ulepszony proces nawijania na armaturę pozwala uzyskać lepszy balans kanałów.

Scena dźwiękowa Cadenza Blue jest szeroko otwarta i okazała zaraz po wyjęciu z pudełka. Mikro dynamika i ambicje będą widoczne podczas słuchania skomplikowanych kompozycji. Osiąga bardzo wysoki stopień definicji w perspektywie, która jest bardzo obecna.

Seria Cadenza
W Ortofonie stale poszukujemy nowych technologii do zastosowania w naszych produktach i przesuwamy wydajność istniejących technologii. W ten sposób zapewniamy najwyższy poziom wydajności i jakości. Modele Kontrapunkt i MC Jubilee stały się standardami rynkowymi i należą do naszych najpopularniejszych wkładek. Niemniej jednak Ortofon postanowił opracować nową serię wkładek, która jest jeszcze bardziej ambitna.

Dzięki starannemu zaimplementowaniu nabiegunników z żelaza kobaltowego, nowemu, ulepszonemu procesowi nawijania armatury, zastosowaniu w modelach obudowy z tłoczonego aluminium, a także innym zmianom, udało się odkryć nowe możliwości w odtwarzaniu informacji analogowej. Zdecydowano się również na stworzenie bardziej kompletnej oferty wkładek, co oznaczało wprowadzenie modelu Cadenza Mono z ruchomą cewką, aby wesprzeć naszych klientów, którzy są zainteresowani płytami mono z mikro rowkami.

Opowieść o Cadenzy
Cadenza (z włoskiego: oznaczająca kadencję) odnosi się do części koncertu, w której orkiestra przerywa grę, pozostawiając solistę, by grał sam w wolnym czasie, bez ścisłego, regularnego pulsu. Kadencja może być pisana lub improwizowana. Jest to zazwyczaj najbardziej rozbudowana i wirtuozowska część, jaką instrument solowy gra w trakcie całego utworu. Na koniec kadenzy orkiestra wchodzi ponownie i na ogół kończy część.

W XIX wieku kompozytorzy zaczęli pisać kadencje w całości. Inni pisali kadencje do utworów, w których w zamyśle kompozytora solówka miała być improwizowana, aby solista miał dobrze uformowaną solówkę, którą mógł wcześniej przećwiczyć. Niektóre z nich stały się tak powszechnie grane i śpiewane, że stały się częścią standardowego repertuaru.